Proces-verbaal: Gaat het slecht? Het gaat soms slecht..

Ik weet het, twintig dagen wachten om weer eens iets nieuws te posten is erg, maar het kan nog erger. In feite ervaar ik in de tegenwoordige tijd wel wat drukte rond mijn scriptie die volgende week binnen moet en het feit dat in diezelfde volgende week ook wat examens moet maken in Rijsel. Druk dus en geen tijd om echt veel aan cultuur te doen, laat staan te schrijven. Toch, er zijn sommige dingen die ik altijd blijf doen, wat ook gebeurt. Simpel: van mijn lief houden en het nieuws volgen.

Over dat nieuws valt de laatste tijd wel wat te vertellen. Zinloos geweld, racisme,… etc. Het doet je beseffen dat er niet veel nodig is om wat uit te lokken. Spijtig genoeg heb ik dat eergisteren ook zelf aan de lijve mogen ondervinden. Onderweg naar het station ging ik in Rijsel even rusten op een bankje in een park, het was warm en ik had wel zin om een boek te lezen. Mijn bagage legde ik naast me: een tas met wat vuile was, een tas met boeken en één waarin ik mijn laptop en mp3speler bewaarde. Een tijd verstreek en plots kwam een jongeman naast me zitten, vroeg me wat ik aan het lezen was. Ik antwoordde waarop een klein gesprekje ontstond. Tot op het moment dat één van zijn vrienden blijkbaar pijlsnel naar ons bankje toe rende, er mijn dierbare laptop meegraaide en wegrende. Ik sprong op en keek verbijsterd de jongen aan die naast me zat. Deze aarzelde niet lang en volgde zijn kompaan het park uit. Vanachter het bankje kwam nog een derde aangelopen die even snel meerende.

In het politiebureau moest ik twee uur wachten voordat ik een proces-verbaal kon laten opmaken. Dat was niet moeilijk te begrijpen, aangezien er zo om de tien minuten wel mensen binnenkwamen om wat te melden. Allemaal kwamen ze buiten met maar één ding bij hen: een papier met daarop hun getuigenis. Ik had wel door dat dit vaak het enige was wat mensen overhielden van de misdaad die hen werd aangedaan. Toen ik dan eindelijk bij de agent mijn verhaal kon doen, zat ook een jong koppel naast me om er te vertellen hoe hun auto net gestolen was. De agent zei me het volgende: ‘Zolang het maar bij materiële schade blijft, mag je jezelf gelukkig prijzen.’

Ik ben gelukkig.